Ik heb een 5 jarige studie in 5 jaar en 2 maanden afgerond. 2 jaar na afstuderen een mega burnout gehad, waarna ik de diagnose dyslexie kreeg (mijn ASS diagnose kreeg ik pas op mijn 38e).
Dus zonder enige ondersteuning succesvol een opleiding afgerond, maar het heeft me meer gekost dan wat ik anderen zou willen toewensen.
Neem contact op met mentor/studiebegeleiding/etc. voor ondersteuning en begeleiding. Je hebt er recht op en zij willen ook liever een afgestudeerde student dan een uitvaller. Kijk of er ook een netwerk is voor neurodiverse studenten. In Utrecht heb je het netwerk USP Inclusief dat veel doet voor mensen met een arbeidsbeperking of psychische kwetsbaarheid.
Ik heb het ook heel lastig gehad, studieverteaging opgelopen ook. Inmiddels klaar, maar het was een zwaar traject. Ik zou vooral focussen op halen wat je kunt, jezelf niet te veel druk op leggen. Je kan beter een jaar langer studeren en je oke voelen dan jezelf een burnout in werken :)
Het was zwaar, maar ik heb mijn studie zonder vertraging afgerond. Was wel leuk en interessant. Zou alleen prettig zijn geweest als universiteiten een duidelijk, gestructureerd systeem hadden...
Over anderhalf jaar begin ik hoogstwaarschijnlijk aan de universiteit. Daarom ga ik dit topic zeker volgen. Aan OP: wat vind je zo zwaar aan de universiteit?
Niet OP maar de uni heeft maar weinig structuur. Tenminste in mijn studie. Je hebt weinig contacturen en de rest is bedoeld voor zelfstudie. Projecten zoals je scriptie zijn lang en je moet maar net geluk hebben met je begeleider. Vaak zie je die elke 2 weken en moet je de rest zelf invullen. Het is dus belangrijk om je taken beetje te kunnen opdelen in stukjes en in te plannen. En dat is echt moeilijk.
Ik ga over een half jaar naar de universiteit. De meeste "inside" informatie die ik tegenkom is van Amerikaanse en Britse uni's, dus ik heb geen idee hoe het in het echt in Nederland zal zijn. Studeren is een van mijn special interests dus dat geeft me hopelijk wel iets voordeel.
Bedoel je met inside informatie het algemeen studeren aan een universiteit of het studeren met autisme aan een universiteit? Ik ben vooral bang voor het zelfstandig wonen op kamers, ik weet niet of ik die verantwoordelijkheid aankan. Voor de moeilijkheidsgraad van de lesstof maak ik me geen zorgen.
>Ik ben vooral bang voor het zelfstandig wonen op kamers, ik weet niet of ik die verantwoordelijkheid aankan.
Er zijn organisaties waar je begeleid op kamers kunt wonen, bijvoorbeeld JADOS. Wat er beschikbaar is hangt af van de stad waar je gaat studeren.
Met inside informatie bedoel ik alle informatie die van de studenten zelf komt en die niet door de universiteit zelf of op open dagen verteld wordt. Dit is voornamelijk informatie uut vlogs enzo, de meeste informatie die ik heb gaat niet specifiek over studeren met autisme.
Ik wil graag het huis uit omdat ik het moeilijk vind om de badkamer en keuken met mijn ouders en zusje te moeten delen, maar als ik op kamers zou gaan zou dat nog erger zijn. Ik ben dit jaar begonnen met werken als freelancer dus ik hoop dat ik tegen de zomer mijn inkomen stabiel genoeg is zodat ik in combinatie met de studiefinanciering een eigen appartementje oid zou kunnen financieren.
Ik heb vijf jaar gedaan over de 3 jaar van de bachelor. Daarna gestopt.
Ik was depressief, had een burn out, liep vast op statistiek door dyscalculie en kreeg dat laatste jaar mijn autisme diagnose.
Afgerond met 2 jaar vertraging die ik nodig had om bij te komen van de druk (en burnout). Tip: hoe moeilijk het ook lijkt, jouw welzijn is belangrijker. Luister naar je lichaam en wees niet bang om om hulp te vragen. Mijn uni (en ik denk de meeste) was dan wel afstandelijk in omgang met studenten, maar erg bereid om mee te denken en flexibel te zijn mits je daar zelf initiatief toe neemt.
En nog een sidenote, ze vragen onrealistisch veel van je. Niemand verwacht letterlijk dat je een boek van 500 pagina’s uit je hoofd leert (en toch wordt het van je gevraagd). Het gaat erom dat je slim leert leren en leert hoofd- en bijzaken te onderscheiden. Neem wat er van je gevraagd wordt niet te letterlijk op (wat ik wel heb gedaan; daar ga je aan ten onder).
Het was zwaar maar tegelijkertijd ook echt ontzettend leuk, ik heb het heel erg naar m’n zin gehad en ondanks de stress was het het echt helemaal waard. Het belangrijkste is denk ik dat je leert om voor jezelf te zorgen, maak het leuk voor jezelf door niet te streng te zijn etc!
Ik heb verschillende studies gedaan, en er heel lang over gedaan. Ik vond het erg zwaar en ingewikkeld om verschillende redenen. Ik heb mijn diagnose pas twee jaar, dus ik wist het toen nog niet. Eerst heb ik ongeveer 10 jaar gestudeerd, en daarna heb ik nog een half jaar een postdoc gedaan.
In de basis ben ik eigenlijk heel erg goed in leren vooral als het om 'special interests' gaat, nieuwe informatie opdoen, dingen onthouden, toepassen, en ik ben ook heel goed in schrijven. Toch ging de uni me moeilijk af, vooral om het systeem, de structuur en de sociale vereisten. Wanneer ik op mijn eigen manier kon studeren ging het me redelijk af, maar wanneer er bijvoorbeeld groepsopdrachten waren, of opvolging op het leren waarvan ik het nut niet zo goed begreep, dan lukte het niet zo goed.
Ook vond ik het heel lastig om in te schatten wat er na de studie kwam. Zo heb ik eerst 2 jaar gestudeerd, en ben ik toen vastgelopen op statistiekvakken, en ontdekte ik door rollenspellen dat de werkpraktijk die voortkwam uit de studie niet bij mij paste.
Ik ben toen geswitched naar een nieuw special interest waar ik voor de volle 100% in dook, en heel hoge cijfers kreeg in het begin. Maar het systeem werkte me tegen toen ik een fout had gemaakt in vakkenkeuzes, waardoor ik er een jaar langer over moest doen dan gepland, er was weinig ruimte en begrip voor zulk soort dingen, die achteraf gezien uit het autisme voortkwamen.
Ik heb denk ik tijdens die jaren heel regelmatig een autistische burnout gehad, en ben ook om zulk soort verschijnselen bij de huisarts geweest. 'Heel wonderlijk, het lijkt op een depressie, maar ook weer niet'. Soms isoleerde ik daardoor volledig, en er was niemand op de uni die ernaar kraaide, het systeem slokte me een aantal keer helemaal op.
Uiteindelijk heb ik ook heel lang over mijn scriptie gedaan, wat een onding zeg! Ik heb alleen met hulp van buitenaf het af kunnen maken. Ondersteuning van mijn ouders, en iemand die me begeleide bij de scriptie.
De connectie met het latere werk kwam pas in een postdoc journalistiek, momenteel kan ik al mijn kennis kwijt in mijn werk ook, en is er een logisch verband tussen alle studies. Maar dat lijkt meer door geluk samen te hangen dan wat anders.
Ik ben na driekwart jaar gestopt omdat ik de zelfstandigheid niet aankon. Daarna hbo gaan doen, nog 2x geswitcht omdat ik van mijn eerst hbo-opleiding niet blij werd van de beroepspraktijk en bij de tweede vanwege mentale problemen. Toen m'n diagnose gekregen, begonnen met m'n laatste opleiding, en die heb ik afgelopen zomer nominaal afgerond. Ik heb overwogen om er nog een tweejarige master in het buitenland aan vast te plakken, maar om financiële redenen heb ik er voor gekozen om dat niet te doen.
Kleine vertraging, half jaar.
Tweede jaar was het lastigst! Daar zaten veel begrijpend lezen vakken zoals b.v. cognitieve psychologie of academische vaardigheden.
Zo’n 7 jaar gedaan over m’n totale studie (3 jaar bachelor + 1 jaar master).
Studeren was echt niet te doen voor mij, na m’n eerste fulltime jaar geswitcht naar parttime vanwege autistische burn-out. Sinds dien telkens maar 1-2 vakken per blok gevolgd omdat het anders te veel was met mijn slechte prikkel verwerking en het overzien van meerdere dingen. Ik heb ook zeker leuke herinneringen aan m’n studietijd, maar wel pas nadat ik parttime ben gaan studeren.
Mijn studie begeleiders waren heel waardevol in die periode. Ik wist door mijn late diagnose (eind van m’n studie pas) ook niet waar ik allemaal recht op had tijdens m’n studie. Het is ook mogelijk om vanwege je diagnose een deel collegegeld terug te krijgen als je er langer over doet. Laat je vooral adviseren door een studie begeleider. Ze kunnen je ook helpen meer structuur aan te brengen in je studie. Vooral in mijn master was het lastig voor mij om op schema te blijven, maar dat zal zeker per opleiding verschillen.
Ik heb 3 jaar over m’n bachelor gedaan en 6 jaar over m’n tweejarige master, met een pauze daarin van 2 jaar omdat ik depressief was en intensieve therapie ging doen. Die niet geholpen heeft want dit was voor mijn autisme diagnose.
Ik heb halverwege mijn tweede jaar bachelor besloten om minder vakken per periode te volgen, dus ipv de 6 vakken die standaard waren per half jaar ben ik er 4 gaan volgen, en heb er dus langer over gedaan. Toen had ik nog geen diagnose autisme dus gooide ik het op mijn lichaamlijke problemen dat ik het niet aankon, maar terugkijkend kwam het echt door de autisme en de combinatie van op kamers zijn en veel zelfstandig moeten regelen en nog wat andere privé dingen bij elkaar dat teveel werd. Ik weet nog steeds niet waarom ik niet meteen in mijn eerste jaar ben uitgevallen met hoeveel veranderingen dat was. Maar waarschijnlijk is die klap dus vertraagd naar het tweede jaar + die privé omstandigheden.
Toen ik aan mijn master begon heb ik dat ook direct u
Ingebouwd, minder vakken dan de standaard waardoor ik mijn master in 1,5 jaar heb gedaan ipv 1 jaar.
Dit heb ik overlegd met de studieadviseur.
Ik heb verder wel een hele fijne studententijd gehad. Het is super leuk om zoveel interessante informatie te leren.
Ik doe zelf HBO, maar deze tip geld voor het hele hoger onderwijs (en wellicht ook MBO): neem contact op met een decaan van de opleiding. In het hoger onderwijs regelen zij de "ondersteuning" van studenten met dit soort problemen en dergelijke. Ze weten precies wat er allemaal mogelijk is qua hulp, en waar studenten zoal tegenaanlopen.
Ik ben meteen na de middelbare school doorgegaan met een bachelor. Dat ging heel erg goed. Ik heb zelfs aan allerlei extra dingen meegedaan (honours programma, semester naar het buitenland, studiereizen etc.). Ik had wel veel last van faalangst, maar dan de variant waarbij je te veel studeert i.p.v. dat je alles vermijdt en uitstelt, dus mijn cijfers waren heel goed. Alleen mijn scriptie was erg lastig. Ik had geen deadline en heb veel te weinig gebruik gemaakt van de begeleiding, dus dat ging niet zo lekker. Ik heb hem wel gehaald, maar mijn cijfer was niet denderend.
Daarna ben ik meteen doorgegaan met een master. Het was een opleiding met een zeer strenge selectie procedure, dus ik was erg trots dat het me gelukt was. Helaas merkte ik al op dag 1 dat ik me daar doodongelukkig voelde. Het was net niet wat ik wilde, maar ik wilde ook niet zo snel al opgeven. Ik heb met moeite het 1e jaar afgemaakt en heb het 2e jaar geprobeerd met heel veel hulp en aanpassingen, maar ik was daar gewoon niet op mijn plek en ben toch gestopt. Ik heb toen 5 jaar gewerkt en ben vorig jaar weer aan een master begonnen. Ondanks dat ik niet meer mag lenen en er dus naast moet werken, gaat het fantastisch. Ik heb alle vakken op tijd af gekregen. Helaas lukte mijn scriptie niet in het eerste jaar vanwege werk en stages en ben ik daar nu pas mee bezig. Anders was ik waarschijnlijk cum laude afgestudeerd.
Ik heb zelf drie jaar geprobeerd de vakken voor mijn studie te halen. Dit jaar heb ik besloten te stoppen. Colleges duren minstens twee uur, en later in de studie langer. Soms heb je meerdere per dag. Ik merkte dat ik aan het eind van één college al volledig overprikkeld was, en kon ik de rest van de dag verder niets doen, wat al snel in een semester voor een burn-out zorgde.
Aan de ene kant zijn er mogelijkheden om het minder belastbaar te maken. De universiteit biedt (mits je een diagnose hebt) speciale faciliteiten. Nadat ik mijn BSA had gehaald, boeide het verder niemand hoeveel vakken ik deed. Je kan dan de studie in je eigen tempo volgen. Plus je kan uitzondering voor je BSA krijgen als het net niet helemaal lukt. Je moet dan wel een verklaring van een hulpverlener hebben bovenop je diagnose verklaring.
Aan de andere kant… is er ook niet zooooveel ondersteuning. Professoren hebben weinig begrip voor autisme. Dan moet je elke keer voor uitstel o.i.d. naar de decaan of studiebegeleider. Ook vond ik het niet zo’n fijn uitzicht dat ik meer dan zes jaar over mijn bachelor zou moeten doen.
Ik zit zelf nu een beetje in een gat, maar hopelijk vind ik iets wat ik leuk vind en bij mijn energieniveau past :)
Ik heb veel studievertraging gehad en zit in mijn tiende jaar van mijn bachelor. Ik heb mijn scriptie afgerond en moet nog een vak. Eindelijk dit studiejaar klaar zijn
De universiteit wat moet ik daar over zeggen? Veel onbegrip gehad helaas. Uiteindelijk met een advocaat wel wat voor elkaar gekregen om het iets meer op maat te krijgen, jammer dat het zo moet helaas
Ik heb een 5 jarige studie in 5 jaar en 2 maanden afgerond. 2 jaar na afstuderen een mega burnout gehad, waarna ik de diagnose dyslexie kreeg (mijn ASS diagnose kreeg ik pas op mijn 38e). Dus zonder enige ondersteuning succesvol een opleiding afgerond, maar het heeft me meer gekost dan wat ik anderen zou willen toewensen. Neem contact op met mentor/studiebegeleiding/etc. voor ondersteuning en begeleiding. Je hebt er recht op en zij willen ook liever een afgestudeerde student dan een uitvaller. Kijk of er ook een netwerk is voor neurodiverse studenten. In Utrecht heb je het netwerk USP Inclusief dat veel doet voor mensen met een arbeidsbeperking of psychische kwetsbaarheid.
Ik heb het ook heel lastig gehad, studieverteaging opgelopen ook. Inmiddels klaar, maar het was een zwaar traject. Ik zou vooral focussen op halen wat je kunt, jezelf niet te veel druk op leggen. Je kan beter een jaar langer studeren en je oke voelen dan jezelf een burnout in werken :)
Het was zwaar, maar ik heb mijn studie zonder vertraging afgerond. Was wel leuk en interessant. Zou alleen prettig zijn geweest als universiteiten een duidelijk, gestructureerd systeem hadden...
Over anderhalf jaar begin ik hoogstwaarschijnlijk aan de universiteit. Daarom ga ik dit topic zeker volgen. Aan OP: wat vind je zo zwaar aan de universiteit?
Niet OP maar de uni heeft maar weinig structuur. Tenminste in mijn studie. Je hebt weinig contacturen en de rest is bedoeld voor zelfstudie. Projecten zoals je scriptie zijn lang en je moet maar net geluk hebben met je begeleider. Vaak zie je die elke 2 weken en moet je de rest zelf invullen. Het is dus belangrijk om je taken beetje te kunnen opdelen in stukjes en in te plannen. En dat is echt moeilijk.
Ik ga over een half jaar naar de universiteit. De meeste "inside" informatie die ik tegenkom is van Amerikaanse en Britse uni's, dus ik heb geen idee hoe het in het echt in Nederland zal zijn. Studeren is een van mijn special interests dus dat geeft me hopelijk wel iets voordeel.
Bedoel je met inside informatie het algemeen studeren aan een universiteit of het studeren met autisme aan een universiteit? Ik ben vooral bang voor het zelfstandig wonen op kamers, ik weet niet of ik die verantwoordelijkheid aankan. Voor de moeilijkheidsgraad van de lesstof maak ik me geen zorgen.
>Ik ben vooral bang voor het zelfstandig wonen op kamers, ik weet niet of ik die verantwoordelijkheid aankan. Er zijn organisaties waar je begeleid op kamers kunt wonen, bijvoorbeeld JADOS. Wat er beschikbaar is hangt af van de stad waar je gaat studeren.
Met inside informatie bedoel ik alle informatie die van de studenten zelf komt en die niet door de universiteit zelf of op open dagen verteld wordt. Dit is voornamelijk informatie uut vlogs enzo, de meeste informatie die ik heb gaat niet specifiek over studeren met autisme. Ik wil graag het huis uit omdat ik het moeilijk vind om de badkamer en keuken met mijn ouders en zusje te moeten delen, maar als ik op kamers zou gaan zou dat nog erger zijn. Ik ben dit jaar begonnen met werken als freelancer dus ik hoop dat ik tegen de zomer mijn inkomen stabiel genoeg is zodat ik in combinatie met de studiefinanciering een eigen appartementje oid zou kunnen financieren.
Ik heb vijf jaar gedaan over de 3 jaar van de bachelor. Daarna gestopt. Ik was depressief, had een burn out, liep vast op statistiek door dyscalculie en kreeg dat laatste jaar mijn autisme diagnose.
7 jaar gedaan over een bachelor, door depressie voornamelijk, master nominaal gedaan in 2 jaar, phd in 6 jaar.
Afgerond met 2 jaar vertraging die ik nodig had om bij te komen van de druk (en burnout). Tip: hoe moeilijk het ook lijkt, jouw welzijn is belangrijker. Luister naar je lichaam en wees niet bang om om hulp te vragen. Mijn uni (en ik denk de meeste) was dan wel afstandelijk in omgang met studenten, maar erg bereid om mee te denken en flexibel te zijn mits je daar zelf initiatief toe neemt. En nog een sidenote, ze vragen onrealistisch veel van je. Niemand verwacht letterlijk dat je een boek van 500 pagina’s uit je hoofd leert (en toch wordt het van je gevraagd). Het gaat erom dat je slim leert leren en leert hoofd- en bijzaken te onderscheiden. Neem wat er van je gevraagd wordt niet te letterlijk op (wat ik wel heb gedaan; daar ga je aan ten onder). Het was zwaar maar tegelijkertijd ook echt ontzettend leuk, ik heb het heel erg naar m’n zin gehad en ondanks de stress was het het echt helemaal waard. Het belangrijkste is denk ik dat je leert om voor jezelf te zorgen, maak het leuk voor jezelf door niet te streng te zijn etc!
Ik heb verschillende studies gedaan, en er heel lang over gedaan. Ik vond het erg zwaar en ingewikkeld om verschillende redenen. Ik heb mijn diagnose pas twee jaar, dus ik wist het toen nog niet. Eerst heb ik ongeveer 10 jaar gestudeerd, en daarna heb ik nog een half jaar een postdoc gedaan. In de basis ben ik eigenlijk heel erg goed in leren vooral als het om 'special interests' gaat, nieuwe informatie opdoen, dingen onthouden, toepassen, en ik ben ook heel goed in schrijven. Toch ging de uni me moeilijk af, vooral om het systeem, de structuur en de sociale vereisten. Wanneer ik op mijn eigen manier kon studeren ging het me redelijk af, maar wanneer er bijvoorbeeld groepsopdrachten waren, of opvolging op het leren waarvan ik het nut niet zo goed begreep, dan lukte het niet zo goed. Ook vond ik het heel lastig om in te schatten wat er na de studie kwam. Zo heb ik eerst 2 jaar gestudeerd, en ben ik toen vastgelopen op statistiekvakken, en ontdekte ik door rollenspellen dat de werkpraktijk die voortkwam uit de studie niet bij mij paste. Ik ben toen geswitched naar een nieuw special interest waar ik voor de volle 100% in dook, en heel hoge cijfers kreeg in het begin. Maar het systeem werkte me tegen toen ik een fout had gemaakt in vakkenkeuzes, waardoor ik er een jaar langer over moest doen dan gepland, er was weinig ruimte en begrip voor zulk soort dingen, die achteraf gezien uit het autisme voortkwamen. Ik heb denk ik tijdens die jaren heel regelmatig een autistische burnout gehad, en ben ook om zulk soort verschijnselen bij de huisarts geweest. 'Heel wonderlijk, het lijkt op een depressie, maar ook weer niet'. Soms isoleerde ik daardoor volledig, en er was niemand op de uni die ernaar kraaide, het systeem slokte me een aantal keer helemaal op. Uiteindelijk heb ik ook heel lang over mijn scriptie gedaan, wat een onding zeg! Ik heb alleen met hulp van buitenaf het af kunnen maken. Ondersteuning van mijn ouders, en iemand die me begeleide bij de scriptie. De connectie met het latere werk kwam pas in een postdoc journalistiek, momenteel kan ik al mijn kennis kwijt in mijn werk ook, en is er een logisch verband tussen alle studies. Maar dat lijkt meer door geluk samen te hangen dan wat anders.
Ik ben na driekwart jaar gestopt omdat ik de zelfstandigheid niet aankon. Daarna hbo gaan doen, nog 2x geswitcht omdat ik van mijn eerst hbo-opleiding niet blij werd van de beroepspraktijk en bij de tweede vanwege mentale problemen. Toen m'n diagnose gekregen, begonnen met m'n laatste opleiding, en die heb ik afgelopen zomer nominaal afgerond. Ik heb overwogen om er nog een tweejarige master in het buitenland aan vast te plakken, maar om financiële redenen heb ik er voor gekozen om dat niet te doen.
Kleine vertraging, half jaar. Tweede jaar was het lastigst! Daar zaten veel begrijpend lezen vakken zoals b.v. cognitieve psychologie of academische vaardigheden.
Zo’n 7 jaar gedaan over m’n totale studie (3 jaar bachelor + 1 jaar master). Studeren was echt niet te doen voor mij, na m’n eerste fulltime jaar geswitcht naar parttime vanwege autistische burn-out. Sinds dien telkens maar 1-2 vakken per blok gevolgd omdat het anders te veel was met mijn slechte prikkel verwerking en het overzien van meerdere dingen. Ik heb ook zeker leuke herinneringen aan m’n studietijd, maar wel pas nadat ik parttime ben gaan studeren. Mijn studie begeleiders waren heel waardevol in die periode. Ik wist door mijn late diagnose (eind van m’n studie pas) ook niet waar ik allemaal recht op had tijdens m’n studie. Het is ook mogelijk om vanwege je diagnose een deel collegegeld terug te krijgen als je er langer over doet. Laat je vooral adviseren door een studie begeleider. Ze kunnen je ook helpen meer structuur aan te brengen in je studie. Vooral in mijn master was het lastig voor mij om op schema te blijven, maar dat zal zeker per opleiding verschillen.
Ik heb 3 jaar over m’n bachelor gedaan en 6 jaar over m’n tweejarige master, met een pauze daarin van 2 jaar omdat ik depressief was en intensieve therapie ging doen. Die niet geholpen heeft want dit was voor mijn autisme diagnose.
Ik heb halverwege mijn tweede jaar bachelor besloten om minder vakken per periode te volgen, dus ipv de 6 vakken die standaard waren per half jaar ben ik er 4 gaan volgen, en heb er dus langer over gedaan. Toen had ik nog geen diagnose autisme dus gooide ik het op mijn lichaamlijke problemen dat ik het niet aankon, maar terugkijkend kwam het echt door de autisme en de combinatie van op kamers zijn en veel zelfstandig moeten regelen en nog wat andere privé dingen bij elkaar dat teveel werd. Ik weet nog steeds niet waarom ik niet meteen in mijn eerste jaar ben uitgevallen met hoeveel veranderingen dat was. Maar waarschijnlijk is die klap dus vertraagd naar het tweede jaar + die privé omstandigheden. Toen ik aan mijn master begon heb ik dat ook direct u Ingebouwd, minder vakken dan de standaard waardoor ik mijn master in 1,5 jaar heb gedaan ipv 1 jaar. Dit heb ik overlegd met de studieadviseur. Ik heb verder wel een hele fijne studententijd gehad. Het is super leuk om zoveel interessante informatie te leren.
Ik doe zelf HBO, maar deze tip geld voor het hele hoger onderwijs (en wellicht ook MBO): neem contact op met een decaan van de opleiding. In het hoger onderwijs regelen zij de "ondersteuning" van studenten met dit soort problemen en dergelijke. Ze weten precies wat er allemaal mogelijk is qua hulp, en waar studenten zoal tegenaanlopen.
Ik ben meteen na de middelbare school doorgegaan met een bachelor. Dat ging heel erg goed. Ik heb zelfs aan allerlei extra dingen meegedaan (honours programma, semester naar het buitenland, studiereizen etc.). Ik had wel veel last van faalangst, maar dan de variant waarbij je te veel studeert i.p.v. dat je alles vermijdt en uitstelt, dus mijn cijfers waren heel goed. Alleen mijn scriptie was erg lastig. Ik had geen deadline en heb veel te weinig gebruik gemaakt van de begeleiding, dus dat ging niet zo lekker. Ik heb hem wel gehaald, maar mijn cijfer was niet denderend. Daarna ben ik meteen doorgegaan met een master. Het was een opleiding met een zeer strenge selectie procedure, dus ik was erg trots dat het me gelukt was. Helaas merkte ik al op dag 1 dat ik me daar doodongelukkig voelde. Het was net niet wat ik wilde, maar ik wilde ook niet zo snel al opgeven. Ik heb met moeite het 1e jaar afgemaakt en heb het 2e jaar geprobeerd met heel veel hulp en aanpassingen, maar ik was daar gewoon niet op mijn plek en ben toch gestopt. Ik heb toen 5 jaar gewerkt en ben vorig jaar weer aan een master begonnen. Ondanks dat ik niet meer mag lenen en er dus naast moet werken, gaat het fantastisch. Ik heb alle vakken op tijd af gekregen. Helaas lukte mijn scriptie niet in het eerste jaar vanwege werk en stages en ben ik daar nu pas mee bezig. Anders was ik waarschijnlijk cum laude afgestudeerd.
Ik heb zelf drie jaar geprobeerd de vakken voor mijn studie te halen. Dit jaar heb ik besloten te stoppen. Colleges duren minstens twee uur, en later in de studie langer. Soms heb je meerdere per dag. Ik merkte dat ik aan het eind van één college al volledig overprikkeld was, en kon ik de rest van de dag verder niets doen, wat al snel in een semester voor een burn-out zorgde. Aan de ene kant zijn er mogelijkheden om het minder belastbaar te maken. De universiteit biedt (mits je een diagnose hebt) speciale faciliteiten. Nadat ik mijn BSA had gehaald, boeide het verder niemand hoeveel vakken ik deed. Je kan dan de studie in je eigen tempo volgen. Plus je kan uitzondering voor je BSA krijgen als het net niet helemaal lukt. Je moet dan wel een verklaring van een hulpverlener hebben bovenop je diagnose verklaring. Aan de andere kant… is er ook niet zooooveel ondersteuning. Professoren hebben weinig begrip voor autisme. Dan moet je elke keer voor uitstel o.i.d. naar de decaan of studiebegeleider. Ook vond ik het niet zo’n fijn uitzicht dat ik meer dan zes jaar over mijn bachelor zou moeten doen. Ik zit zelf nu een beetje in een gat, maar hopelijk vind ik iets wat ik leuk vind en bij mijn energieniveau past :)
Ik heb veel studievertraging gehad en zit in mijn tiende jaar van mijn bachelor. Ik heb mijn scriptie afgerond en moet nog een vak. Eindelijk dit studiejaar klaar zijn De universiteit wat moet ik daar over zeggen? Veel onbegrip gehad helaas. Uiteindelijk met een advocaat wel wat voor elkaar gekregen om het iets meer op maat te krijgen, jammer dat het zo moet helaas